Sabırla okuduğunuz için teşekkürlerimle ve bir şiirle son noktayı koyuyorum.

Kaptan Ali Bey, kızı Neyyire'yi 3 yaşındayken son kez kucaklayıp İstanbul’dan yola çıkmıştı, kızını bir daha göremedi. Kızı Neyyire hanım ise babasını oğul Ali ile yaşattı. Ali de büyüyünce Köy Enstitülerini kuran Milli Eğitim Bakanı Hasan Ali Yücel oldu. Onun da bir oğlu oldu ve oğlu ileride babası için en duygulu şiirlerinden birini dizdi;

Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla ha düştü, ha düşecek...
Nasıl koşarsa ardından bir devin,

O çapkın babamı ben öyle sevdim.
Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici hep, hep acele işi!
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi,

Atlastan bakardım, nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
Sevinçten uçardım, hasta oldum mu,
40'i geçerse ateş, çağırırlar İstanbul’a.

Bir helalaşmak ister elbet, di'mi, oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oyununu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
En son teftişine çıkana değin Koştururken ardından o uçmaktaki devin.
Daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, can evim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Şiiri yazan Süvari Ali Bey’in torunun oğlu Can Yücel'di.