850’li yıllarda yaşadığı biliniyor. Japon edebiyatının 'Altı Şiir Ustası' arasında kabul edilen tek kadın şair Ono no Komachi, güzelliği ve tutkusu dillere destan bir soylu;Japonlar için güzellik sembolü. (Afrodit gibi).

Tam aklımdan geçiyordun ki,
gül yüzünü gördüm birden;
meğer dalıp gitmişim bilmeden.
Bilseydim düş gördüğümü,
hiç uyanır mıydım uyurken?

Kitabın Öndeyiş’inden :
Ariake ya da “sabaha karşı solup giden ay”, eski Japon saraylarında “aşk”la ilişkilendirilen bir imgeydi. Aşk yorgunu iki sevgili, bilirdi ki, gündoğumu yaklaşırken, ay batı tepelerine doğru yol aldığında, çok geçmeden ayrılmak zorunda kalacaklar. Erkek, alacakaranlıkta kalkıp, el yordamıyla yelpazesini aranırken; kadın, giyisilerini giydirir, elleriyle saçlarını tarar, kapıya kadar uğurlardı sevdiğini.
Solgun ay, gökyüzünde son bir kez dolanıp, yerle göğün bitiştiği yerde gözden yiterken, kadın odasına döner; sevgilisinin göndereceğini bildiği şiirini beklerdi. Şiir, çiçeğe durmuş incecik bir dalla bezeli, özenle katlanmış bir kağıtla geldiğinde, her sözcüğü usulcacık okur; sevgilisinin kurduğu imgelerin yüreğine düşürdüğü sözlerle dokuduğu yanıtını dizelere dökerdi.
Şiir, sık sık ya da açıktan açığa buluşmalarının hoş görülmediği bir dönemde, sevgililer arasında vazgeçilmez bir iletişim biçimiydi.